مصیبت زهرا بر علی فوق العاده سخت و دشوار است . حضرت زهرا حالشان نامساعد بود و در بستر بودند . علی (ع) بالای سر زهرا نشسته بود . زهرا شروع کرد به سخن گفتن . متواضعانه جمله هایی فرمود که علی (ع) از این تواضع فوق العاده زهرا ، رقت کرد و گریست . مضمون تعبیر حضرت این است که : علی جان ! دوران زندگی ما دارد به پایان می رسد ،  من دارم از دنیا می روم ،  من در خانه تو همیشه کوشش کرده ام چنین و چنان باشم ، امر تو را همیشه اطاعت بکنم ، من هرگز امر تو را مخالفت نکردم و تعبیراتی از این قبیل . آنچنان علی را متأثر کرد که فوراً سر زهرا را به سینه چسبانید و گریست . دختر پیغمبر ! تو والاتر از این سخنان هستی ، تو والاتر از این هستی که اساساً  این سخنان از سوی تو صحیح باشد که گفته بشود . یعنی چرا این قدر تواضع می کنی ؟! من از این تواضع زیاد تو ناراحت می شوم ... محبت فوق العاده ای میان علی و زهرا حکم فرماست که قابل توصیف نیست و لذا می توانیم بفهمیم که تنهایی علی بعد از زهرا با علی چه می کند . این زوج روحانی روحشان با یکدیگر گره خورده است ، کمال سنخیت میان این دو روح بزرگ بود . آیا علی (ع) حق ندارد بعد از زهرا آرزوی مرگ کند که چنین زهرایی را از دست داده است . وقتی که به اصطلاح حوصله اش سر می رود و فراق زهرا (س) ناراحتش می کند چه می کند ؟

می رود کنار قبرش ، با قبر زهرا (س) راز و نیاز می کند . سلام می دهد به زهرا ، بعد خودش با خودش مناجات می کند . با زهرا سخن می گوید و از طرف زهرا به خودش جواب می دهد . به خودش می گوید : چرا من در کنار قبر حبیب ایستاده ام و به محبوبم سلام می کنم و او جواب سلام مرا نمی دهد ؟ حبیب من ! آیا بعد از این که رفتی ایام دوستی را فراموش کردی ؟ علی را فراموش کردی ؟ بعد خودش جواب می دهد ؟ حبیب به من جواب داد : علی جان ! مگر نمی دانی زهرای تو در زیر خروارهای خاک خوابیده است ؟...  عذر حبیب را بپذیر .

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++